Katherine Maria Routledge z domu Pease (1866-1935) przeszła do historii jako pierwsza kobieta antropolog i archeolog, która poświęciła się pracy na Polinezji, a przede wszystkim zainicjowała badania na Wyspie Wielkanocnej. Jej książka, stanowiąca relację z wyprawy na tę Wyspę Wielkanocną, zapewniła popularność samej autorce, ale też wzbudziła zainteresowanie niezwykłością tego miejsca wśród wielu ludzi na świecie.

Katherine Routledge pozwoliła też rdzennym mieszkańcom wyspy poczuć znaczenie ich historii i ją zachować zarówno dla nich samych, jak i ludzi interesujących się tą tajemniczą wyspą. Współcześni naukowcy, a zwłaszcza archeolodzy badający wyspę, którą – zgodnie z wolą jej mieszkańców – coraz częściej nazywa się Rapa Nui, nadal korzystają z jej notatek terenowych i etnograficznych oraz czytają właśnie tę jej książkę. Jedno jest faktem: Katherine Routledge odkrywana jest na nowo w dzisiejszych czasach.

BOSKI NERON jest powieścią biograficzną i próbą stworzenia hipotetycznego portretu psychologicznego cesarza Nerona.

Zenon Gołaszewski – historyk, tłumacz i pisarz – podjął się zadania przedstawienia cesarza w świetle znacznie odbiegającym od tego, w jakim przedstawia się go tradycyjnie od stuleci. W swej książce popularnonaukowej Imperium Rzymskie od czasów najdawniejszych do pierwszych cesarzy, pisał o nim:

 „Ów marzyciel i utopista sądził, że oto dokonał czegoś, co będzie prowadzić społeczeństwa ku lepszemu światu (…) ogłaszał złoty wiek, gdzie wojna i przemoc ustąpią na rzecz pokoju, pracy twórczej i dobrobytu. I jak każdy tego typu marzyciel i utopista musiał przegrać z brutalną rzeczywistością. Jak dotąd w społeczeństwie ludzkim takie jednostki się toleruje dopóki o tych sprawach jedynie teoretyzują i co najwyżej piszą rozprawki filozoficzne, natomiast bezwzględnie się je niszczy, gdy pragną wcielać te idee w życie. I to zasadniczo zadecydowało, że Nerona należało dla przyszłych pokoleń przedstawić jako uosobienie zbrodni, wyuzdania, szaleństwa, jako błazna o zdziecinniałym umyśle. Na tyle zohydzić tę postać, by nikt nie miał ochoty ani odwagi dostrzec w nim reformatora, który już przed wiekami pragnął zawrócić ludzkość z drogi, jaką wolno, lecz skutecznie podąża ku swojej samozagładzie”.

Powieść Boski Neron ma odwagę widzieć w cesarzu zarówno reformatora, jak i człowieka nadal kontrowersyjnego, lecz niepozbawionego wielu pozytywnych przymiotów.

Imperium Rzymskie to liczące blisko 700 stron kompendium wiedzy o starożytnym Rzymie, począwszy od zarania jego dziejów po pierwszych cesarzy (dynastię julijsko-klaudyjską).

Książka poświęcona jest głównie historii politycznej. Wyłania się z niej obraz Rzymianina-zdobywcy poszerzającego terytorium swego państwa do rozmiarów imperium bezwzględnymi metodami. Droga rozwoju oznaczała, niestety, zagładę wielu istnień ludzkich na podbijanych terytoriach, zniewolenie oraz wyzysk pozostałych przy życiu. Wieloma krwawymi zgłoskami pisana jest również historia wewnętrzna, nacechowana wojnami domowymi, walkami o pozycję społeczną oraz o prawa obywatelskie. Oprócz tych niewątpliwych cieni są też i blaski kształtującego się Imperium. Zmysł organizacyjny Rzymian, ich upodobanie do tworzenia prawa, przyswajanie dorobku naukowego i kulturalnego Greków, możliwość posługiwania się w całym Imperium zaledwie dwoma językami (łacińskim i greckim), jedną monetą, i wreszcie pokój w obrębie granic, tzw. Pax Romana – a przez to swobodne i w miarę bezpieczne przemieszczanie się ludzi, towarów oraz idei – stworzyło z czasem fundament pod coś, co dzisiaj zwiemy „europejskością” w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Zenon Gołaszewski – historyk, tłumacz i pisarz – stara się w sposób przystępny poprowadzić Czytelnika przez meandry tej historii, w czym wspomagają go liczne odwoływania się do pisarzy starożytnych. Książka wzbogacona jest wieloma mapkami, ilustracjami oraz indeksami osób i nazw geograficznych.